Salı akşamına gelmiş ve ailemizi içeriden vuran grib kendisini biraz unutturmuştu. Gerek ilaçların etkisi, gerekse bol bol yediğimiz meyve – sebzeler ile tüm aile fertlerimiz kendini yavaşta olsa toplamıştı.
Bende bu zamanı annem ile birlikte oyun hamurlarımla oynayarak geçirmeye karar verdim.
Babam da sağolsun, hemen kaptı makinesini. Zaten dursa şaşardım ama “clik” “clik” sesleri bir süre sonra asabı bozmuyor değil :), ayrıca babamın zor bir fotoğrafçı olduğu kesin ileride onunla çalışacak mankenlerin işi zor, “yok kıpırdama!”, “yok ışık az derin nefes al ve sakın verme!” gibi padişah komutlarına alışmak zor gerçekten…hoş annem “zor mankenler ile çalışır o!” diyip son noktayı koysa da, zavallı babam bir şekilde şimdilik hayalleri ile mutlu vesselam :)
Neyse konuya dönecek olursam, biz hamur’dan şaheserler yarattık, babam da görüntüledi :)
Sanatsal şaheserlerim bitince, babam beni konu mankeni yaptı, bu mankenlik ve fotomodellik işinin ne kadar da zor olduğunu anladım bu sayede,
tabi bize bu gecede sponsor olan play-doh’u da unutmamak lazımdı;
Geceyi salon’da dağıttığım eşyaları toplayarak tamamlamam lazımdı malum oyun bitince bizimkiler anne ve baba oluyorlar;
Son olarak uslu çocuk pozu da ekledim ve birazdan uyuyacağım,
24 Kasım 2009
Kaan Tetik
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder