Ataevler anaokulunda son dönemimim bitişi idi bu yıl, artık gelecek senden itibaren ilkokul hazırlık sınıflarına başlamak için okul değiştirecektim. İşte bu duygu ve düşüncelerim ile başladı son yıl müsamerem.
Geçen yıl bir salonda yapılmış müsameremin curcunasından bu sene daha sade ve okul imkanlarını kullanarak yapılmasına karar vermişti büyüklerimiz.
Bu nedenle tüm veliler ve tanıdıklarımız ile okul bahçesini doldurduk bu yıl.
Geçen yıla nazaran biraz daha az bir kadro ile yer aldık bu sene Tetik ailesi olarak;
Okul yönetimi hoş bir süpriz yaparak benim adımdan annemi yanlarına çağırdılar ve okul bahçesinin düzenlenmesi için yaptığı katkıya teşekkür ederek kendisine bir buket çiçek sundular.
O anları tam göremedim ama babamın anlattığına göre annem çok ama çok duygulanmış ve göz yaşlarına da hakim olamamış :)
Anneme verilen çiçek ve tebrikten sonra müsameremiz başladı.
Hayranlarımın karşısına ilk olarak arı rolüm ile çıktım. :)
Arılar ve çiçekleri konu alan oyunumuzu oynadıktan sonra diğer oyunumuza hazırlanmak için kulisimize girdik. Bizi bekleyen hayranlarımızı çok fazla bekletmemek ve bu sanatsal olaydan soğutmamak lazımdı.
Hızlıca kostümlerimizi değiştirdikten sonra diğer oyunumuzua geçtik.
Oyunumuz da sevgi ekip, sevgi biçtikten ve bolca ebeveyn puan kazandıktan sonra, son oyunumuzun hazırlıkları için yine kısa bir süre izin istedik hayranlarımızdan.
Gösterimizi bitirip artık keplerimizi almak için son kez kulislerimiz olarak kullandığımız sınıflarımıza doğru yol aldık.
Bu arada sevgili babacığım o son gösteride kullandığımız şarkının sözleri, senin söylediğin gibi,
“açlık başımda duman, ilk yemeğim patlıcan” değil bilesin :)
Bizler kep törenine hazırlanırken annem ve dedem de okul yönetimi ile karşılıklı sohbet halinde idiler,
Babam bir yandan annemi görüntülerken bir yanda da gösterime gelmiş çifte kumruyu görmüş ve makinesi ile birlikte soluğu yanlarında almıştı.
Keplerimizi giydik bir çoşku ile koşarak çıktık sınıflarımızdan,
Kocaman bir tur attıktan sonra ortada toplandık ve o mehşur sahneyi gerçekleştirdik. Neden bu kafamızda kep denen şeyleri havaya attık bilmiyorum ama sanırım bunu yıllar boyunca bol bol yapacağım :)
Keplerimizi de havaya atarak günü bitirmiş olduk, şimdi bizleri bekleyen ailelerimiz ile buluşup hatıralarımızı perçinleştirecektik.
Kız kardeşim Ada’nın isim kaynağı sayılan sevgili arkadaşım Ada ile de poz vermeyi unutmadım tabi,
Bana tüm bu geçen iki yıl boyunca sabır gösteren sevgili öğretmenlerimi de unutmadım tabi ki,
Ve sırada kankalar vardı tabi ki;
Sizleri unutmayacağım Can Marol ve Can Saatçi :)
Çeşitli şekillerde adı magazin basınında benimle anılmış olsa da, sadece arkadaş olduğum çok sevgili arkadaşım Buse ile bu özel günü sonlandırdım.
Koca bir iki yıl geçirdiğim anaokuluma bu şekilde veda ettim. Herşeyi ile katkıda bulunan herkese çok ama çok teşekkür ederim.
Kaan Tetik
4 Haziran 2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder